Żyje chwilą

Miałam zamiar dzisiaj nie dodawać nowego posta, ale tak jakoś mnie naszło. Muszę wyrzucić z siebie myśli, dlatego opiszę tutaj co dzisiaj mnie spotkało. Do szkoły poszłam dopiero na 11, ponieważ wcześniej miałam lekcje na które nie muszę chodzić. Niestety jak zwykle się zagrzebałam i wyszłam z domu za późno. Nie chciałam spóźnić się na autobus, dlatego szybko pobiegłam. Na dodatek zapomniałam o telefonie do Wiktorii. Nie mogłam znaleźć komórki. Nie patrząc przed siebie zaczęłam grzebać w torbie. Chwilę potem wpadłam na wysokiego chłopaka. Przewróciłam się na chodnik i podarłam rajstopy. Gorzej być nie mogło -.- Zrobiłam mu awanturę nie zważając, że to wszystko moja wina. Kiedy mnie przeprosił i pomógł wstać myślałam, że spalę się ze wstydu :o Na autobus oczywiście nie zdążyłam... Stwierdziłam, że nie ma sensu iść dalej i usiadłam na ławce. Co było dla mnie szokiem chłopak podszedł i spytał czy może się przysiąść. Zrobiłam się czerwona jak burak, ponieważ nie dość, że nawrzeszczałam na niego bez powodu to jeszcze on chciał ze mną rozmawiać. Nie mogłam wydusić z siebie słowa. Pomimo mojego milczenia dosiadł się i przedstawił. Okazało się, że jest na pierwszym roku studiów. Świetnie się nam rozmawiało. Opowiedziałam mu o mojej pasji. Kiedy dowiedział się, że zdaje na maturze rozszerzoną historię nie mógł się nadziwić. Niestety dzień nie trwa wiecznie. Do szkoły nie poszłam, ale czekały mnie korepetycje z matematyki. Achh! Jak ja tego nie cierpię ;/ Mój umysł nie należy niestety do ścisłych... Okazał się bardzo sympatyczną osobą, dlatego wzięłam od niego numer telefonu i pożegnaliśmy się. 
Teraz myślę, że dobrze zrobiłam. W końcu od dwóch lat jestem sama, a na studniówkę poszłam ze zwykłym przyjacielem :) 

 
Ponieważ niedługo mam urodzinki rodzice pozwolili mi wybrać sobie jakiś prezent. W tym roku stawiam na biżuterię. Wypatrzyłam kilka interesujących cudeniek, które wam się najbardziej podoba? Stawiam na tematykę srebrnych serduszek :))