Uf!

Ostatnie kilka dni były dla mnie bardzo męczące. Co dzień budząc się widziałam te okropne szpitalne łóżka, ale przede wszystkim chorych ludzi. Zawsze kiedy wychodziłam z sali na korytarzu słychać było płacz małych dzieci, krzyk lekarzy. Kiedy zobaczyłam małego chorego chłopca zmiękło mi serce. Ta cała szpitalna atmosfera potrafi doprowadzić do szału! Już po dwóch dniach miałam dosyć... No, ale jakoś to przetrwałam : ) Dziś budząc się w tym niewygodnym łóżku wiedziałam, że to koniec tej udręki. Wreszcie porządnie się wyśpię i zjem coś smakowitego. O szesnastej przyjechał po mnie tata. Pomógł mi się spakować i pojechaliśmy! Przez całą drogę liczyłam zawzięcie kilometry. Widząc w oddali swój blok pojawił się szeroki uśmiech na mojej twarzy. Gdy tylko przekroczyłam próg drzwi mama powitała mnie z moimi ulubionymi babeczkami :) Nie mogłam się nacieszyć. Nawet moja młodsza siostra udawała, że choć trochę jest szczęśliwa.
A teraz wreszcie włączyłam notebooka i popijam gorącą kawę z mlekiem siedząc beztrosko na łóżku z moim ukochanym pieskiem. Postaram się nadrobić komentowanie waszych blogów i w kolejnych notkach pisać coś ciekawszego niż dzisiaj. :*

Jakoś mi się spodobał nastrój tego zdjęcia. Widzę w nim nie tylko wielkie zadumanie, ale i szczęście :) Znalezione w google.